Ben ik wat ik denk?

In een van de eerste lessen van de yoga opleiding hebben we gesproken over het ‘denken’. Gedachten, we hebben ze allemaal. Vaak beginnen ze al vanaf het moment dat we wakker worden. In mijn geval meestal wel, ik sta op en bedenk me wat ik allemaal moet doen. Welke kleren ik aan moet, wat ik allemaal mee moet nemen en vaak zijn er zelfs nog gedachten van de avond ervoor die me ’s ochtends alweer lastig vallen. Ik zeg lastig vallen omdat deze gedachten niet altijd (mee)helpen. Heel vaak zijn het allerlei denkprocessen van mezelf die ik me, al dan niet onbewust, eigen heb gemaakt. Zo kan ik me bedenken dat ik beter niet die broek met dat t-shirt aan kan trekken want ‘dat kan echt niet meer’. Of realiseer ik me ineens dat ik zoveel aan het denken ben dat ik niet meer weet wat ik eigenlijk aan het doen ben. Gedachten lijken een gewoonte te worden, ik lijk me er zelfs mee te identificeren.

Ben ik wat ik denk?

‘Ik denk dus ik ben’ werd door Decartes (Franse filosoof, 1956-1650) gezegd. Een interessante benadering. Over de dag heen komen er zoveel gedachten bij ons binnen of ontstaan binnen in onszelf. Ingegeven door de buitenwereld, een opmerking van een vriendin of collega op je werk. Door je opvoeding of je ervaring, je geschiedenis of ingegeven door je kritische karakter. Gedachten worden een gewoonte, zijn gewoon en nog gewoner lijkt het ons met die gedachten die identificeren. Zijn we onze gedachte? Zijn we doordat wat we denken? Ben ik wat ik denk?

Yogisch “denken”

De yoga-weg leert om je denkvermogen te onderzoeken en als onderdeel te zien van ons Zelf die niet vanzelfsprekend ook ons Zelf is. Gedachten gebeuren ons, we staan op en ze zijn er. Kan ik ‘los’ zijn van deze gedachten, vrij van alles dat er in mijn hoofd rond gaat en stil zijn? Yoga inspireert om gedachten te zien als een vermogen om te denken maar wat ik niet vanzelfsprekend dus ook ben.

De getuige in jezelf

De gedachten wordt van mij op het moment dat ik me verbind met de gedachte, handel naar de gedachte, de gedachten van mezelf maak. Met yoga beoefenen we het ‘getuige zijn’, de getuige achter het denkvermogen. De getuige observeert en is zonder oordeel. Ik zie mijn gedachten voorbij komen maar verbind hier niets aan, geen mening, oordeel of handeling. Het is het onderzoeken van het denkvermogen vanuit stilte. Het denken, of het mentale, onderzoeken vanuit stilte is een uitdaging zo ondervind ik. Niet altijd lukt het me in vanuit stilte en bewustzijn naar mijn gedachten te kijken en stil te blijven. Een enkele keer lukt het wel en ervaar ik de ruimte die dit met zich meebrengt. Ik leer mezelf beter kennen vanuit stilte, vanuit licht, vanuit mijn hart. Dit in tegenstelling tot mijn zelf die ik kende vanuit mijn gedachten, mijn kennis, mijn mentale. Ik ontdek een stilte, een zuiver licht waarin ik tot rust kan komen, kan ontspannen en vredig kan Zijn.

‘Yoga is de kunst van de bewuste ontdekking van zichzelf’   ( Sri Aurobindo, 1872)

In mijn volgende blog schrijf ik verder over de getuige, stil zijn en wat je zelf kunt doen.

Op mijn yoga-weg vind ik het leuk ook te lezen over voeding en hiermee te experimenteren.