Stil worden

Als kind ben ik opgegroeid in een stabiel gezin met gezelligheid, geborgenheid en veiligheid. Basisbehoeften voor een opgroeiend kind en ik kan dus wel zeggen dat ik een goede kindertijd heb gehad. Toen ik vijftien was scheidde mijn ouders en was alle veiligheid ineen verdwenen. Ik heb weinig herinneringen van die periode, het lijkt verdrongen, weggestopt, als een ander leven.

Het bezig zijn met yoga lijkt zo af en toe kleine deeltjes uit die tijd los te maken. Een herinnering of een emotie komt naar boven, letterlijk naar boven, ik voel het in mijn hart en bij mijn keel. Alsof het eruit wil. Alsof het al die tijd een ruimte in mijn lichaam in beslag heeft genomen waar het onvindbaar was.

Tijdens de meditatie van vorige week in de yoga-opleiding voelde ik dat verdriet weer. En er kwam een nog wat bij, een behoefte aan troost. Een arm of een schouder die me draagt en me zegt dat het allemaal in orde is. Dat Ik in orde ben, dat ik goed ben, er mag zijn, dat ik het goed doe. En ineens, als een lichtje dat begint te schijnen, tijdens die fijne meditatie en de ontspannende muziek op de achtergrond weet ik dat het goed is, dat ik het goed doe. Een soort vertrouwen, geruststelling. Het komt vanuit meZelf. Ik hoef er niet voor naar op zoek, naar een schouder of arm of een bevestiging of lief woord van een ander. Als het komt vanuit mijn hart, vanuit wat goed voelt, dan is dat toch altijd ‘goed’?!

En het enige dat ik deed was stil zijn of in ieder geval proberen stil te zijn. Geen gedachten, een leeg hoofd en mijn aandacht naar binnen. Een kleine oefening met een uitwerking waar ik geen voorstelling van heb. Het lijkt alsof de stilte juist zorgt voor beweging en geluid maar dan vanuit een andere plek dan vanwaar hij normaal gesproken komt. Een plek waar het vrediger voelt, het geeft een blij gevoel, een soort vertrouwen dat alles goed is zoals het is.